Vanaf de zestiende eeuw was de behanger een ambachtsman die in hoog aanzien stond. Hij drapeerde niet alleen de kostbare stoffen op de wanden, maar spande ze ook op tegellatten waardoor de fraaie dessins beter tot hun recht kwamen.
Toen in de tweede helft van de negentiende eeuw behangselpapier in opkomst was, kon dat niet rechtstreeks op muren worden geplakt. De behanger, die ervaring had met het spannen van stoffen, bracht nu het behangerslinnen aan op een raamwerk van tengellattten. Na het spannen, het inschuieren van vellen zacht grondpapier en het plakken van banen hard grondpapier ontstond een goede ondergrond voor het behangerslinnen.
De techniek van het spannen van behang, die tot ver in de vorige eeuw is uitgevoerd, wordt vrijwel niet meer toegepast.
In toenemende mate is er echter weer vraag bij restauratiewerkzaamheden naar vakbekwame behangers voor het spannen van linnen.
In dit deel van de serie Restauratie Schildertechnieken wordt aandacht besteed aan de geschiedenis, de gebruikte materialen, de spantechniek en het verwerken van grondpapier en behang.